آیه 4 سوره ممتحنه

قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنا بِكُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلاَّ قَوْلَ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ رَبَّنا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنا وَ إِلَيْكَ أَنَبْنا وَ إِلَيْكَ الْمَصِيرُ «4»

قَدْ كانَتْ لَكُمْ‌: بدرستى كه هست مر شما را اى مؤمنان در ترك موالات كافران و تبرا نمودن از ايشان، أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ: قدوه اى نيكو و خصلتى پسنديده كه بدان اقتدا بايد كرد، فِي إِبْراهِيمَ‌: آن طريقه نيكو كه در ميان حضرت ابراهيم عليه السّلام بود، وَ الَّذِينَ مَعَهُ‌: و كسانى كه با او بودند از اهل ايمان. نزد بعضى به‌ «الَّذِينَ مَعَهُ» انبيائى هستند كه تابع او بودند. حاصل آنكه هست مر شما را خصلت حسنه در حضرت ابراهيم عليه السّلام و تابعان او. إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ‌: زمانى كه گفتند ايشان مر گروه خود را از مشركان، إِنَّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ‌:

بدرستى كه ما بيزاريم از شما، وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌: و از آنچه مى‌پرستيد و ستايش مى‌كنيد از غير خدا از اصنام، كَفَرْنا بِكُمْ‌: كافريم به دين شما، يا معبودان شما، يعنى جاحدين شما و منكر معبودان شمائيم، و شما و

جلد 13 - صفحه 127

معبودان شما نزد ما اعتنا و اعتبارى نداريد.

تبصره: آيه شريفه دستور فرمايد به مؤمنين كه براى شماست خصلتى پسنديده و نيكو، و آن اقتدا به سيره حضرت ابراهيم عليه السّلام و انبيا و صلحا باشد. و از جمله آن خصلت نيكو، تبراى از دشمنان خدا و اديان باطله است، چنانچه به نص وحى منزل اخبار فرمايد كه: مؤمنان در مقابل معاندان و مشركان گفتند:

إِنَّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ‌: ما بيزاريم و تبرّا نمائيم از شما و آنچه غير خدا پرستش كنيد، و كافريم به شما و دين شما. و لازمه اعتقاد صحيح، نفى غير حق و اثبات حق است، چنانچه اصل توحيد هم مركب از دو قضيه نفى و اثبات باشد. و ميزان در معتقدات حقه، همين است كه تعبير از آن به تبرا و تولى گرديده است.

وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ‌: و ظاهر و آشكار شد ميان ما و شما، الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً: دشمنى به دل و دشمنى به دست، يعنى زدن و كشتن هميشه.

مراد آنست كه پيوسته ميان ما و شما دشمنى قائم خواهد بود به دست و زبان، حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ‌: تا اينكه ايمان آوريد به خدا در حالتى كه يكتا و يگانه است در ذات و صفات و افعال، يعنى تا هنگامى كه به وحدانيت الهى ايمان آريد. خلاصه معنى آنكه: سبب دشمنى ميان ما و شما، نيست مگر ايمان نياوردن شما به خداى يگانه. پس مادامى كه سبب قائم است در ميان ما و شما، عداوت قائم است در ميان ما. بنابراين كفر را از خود زايل گردانيد و ايمان آوريد به خداى فرد بى‌همتا، تا عداوت به محبت مبدل گردد. پس اى اهل اسلام، شما نيز به اين طريقه اقتدا كنيد و با دشمنان دين تبرا كنيد، و مادامى كه اسلام نياورند و به وحدانيت خدا و دين حق معتقد نشوند، ترك عداوت ايشان مكنيد و تبرا نمائيد. پس در تبرا نمودن از مشركين اقتدا به حضرت ابراهيم عليه السّلام نمائيد، إِلَّا قَوْلَ إِبْراهِيمَ‌: مگر در گفتن ابراهيم عليه السّلام، لِأَبِيهِ‌: براى عمش آزر كه در تربيت و محافظت او در زمان طفوليت به منزله پدر بود، لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ‌: هر آينه آمرزش خواهم براى تو نظريه‌

جلد 13 - صفحه 128

وعده‌اى كه آزر نموده بود كه اسلام آورد. پس استغفار نمايد حضرت ابراهيم براى او، پس چون مبين شد كه دشمن خدا است، بيزارى جست از او.

بيان: اولا- مراد از پدر در آيه، عمو باشد. و اطلاق شود لفظ «اب» بر عمّ؛ چنانچه حق تعالى حكايت از اولاد يعقوب عليه السّلام فرمايد. وقتى سؤال نمود: ما تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدِي قالُوا نَعْبُدُ إِلهَكَ وَ إِلهَ آبائِكَ إِبْراهِيمَ وَ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ‌؛ و معلوم است كه حضرت اسمعيل، عم يعقوب عليه السّلام بود، و حال آنكه اطلاق «اب» بر او شده. ثانيا- استغفار حضرت ابراهيم عليه السّلام به شرط ايمان بود، و آزر وعده ايمان داده بود؛ چون ظاهر و آشكار شد كفر او، حضرت تبرّى نمود از او؛ چنانچه روايت عيّاشى از حضرت صادق، دالّ بر آنست. جلد پنجم- سوره توبه آيه 114 مراجعه شود. و مخفى نيست اگر حق سبحانه، اين استثناء را نمى‌فرمود، مظنه آن مى‌شد كه استغفار براى كفار، مطلقا جايز باشد بدون وعده ايمان، پس به جهت رفع اين مظنه نهى اهل اسلام نمود از اين اقتدا.

وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ: (تتمه قول حضرت ابراهيم عليه السّلام). به عم خود گفت: و مالك نيستم اى عمّ براى تو از عذاب خدا چيزى را، يعنى نمى‌توانم رفع آن را نمايم. و چون حضرت خليل الرّحمن و قوم او از قوم خود تبرى كردند، روى نياز به درگاه ملك جليل آوردند، گفتند: رَبَّنا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنا: اى پروردگار ما، بر تو توكل كرديم و اعتماد نموديم، يعنى از خلق بريديم و به درگاه تو متوجه شديم، وَ إِلَيْكَ أَنَبْنا: و بسوى طاعت تو بازگشتيم، وَ إِلَيْكَ الْمَصِيرُ: و به سوى حكم توست بازگشت همه در آخرت.

تتمه: خاتمه آيه، معتقدات ايمانى را اشاره فرمايد به سه چيز: 1- توكل، يعنى واگذارى امورات به خدا و اعتماد بر او. 2- بازگشت به درگاه سبحانى به طاعت و عبادت. 3- اقرار و اعتقاد به آنكه بازگشت همه بندگان به محضر سبحانى است براى پاداش اعمال از ثواب و عقاب.

(آيه 5)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَ عَدُوَّكُمْ أَوْلِياءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ كَفَرُوا بِما جاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَ إِيَّاكُمْ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِنْ كُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهاداً فِي سَبِيلِي وَ ابْتِغاءَ مَرْضاتِي تُسِرُّونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ أَنَا أَعْلَمُ بِما أَخْفَيْتُمْ وَ ما أَعْلَنْتُمْ وَ مَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَواءَ السَّبِيلِ «1» إِنْ يَثْقَفُوكُمْ يَكُونُوا لَكُمْ أَعْداءً وَ يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ وَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ وَ وَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ «2» لَنْ تَنْفَعَكُمْ أَرْحامُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَفْصِلُ بَيْنَكُمْ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ «3» قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنا بِكُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلاَّ قَوْلَ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ وَ ما أَمْلِكُ لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ رَبَّنا عَلَيْكَ تَوَكَّلْنا وَ إِلَيْكَ أَنَبْنا وَ إِلَيْكَ الْمَصِيرُ «4»

رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلَّذِينَ كَفَرُوا وَ اغْفِرْ لَنا رَبَّنا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ «5»

ترجمه‌

اى كسانيكه ايمان آورديد نگيريد دشمن مرا و دشمن خودتان را دوستان كه بيفكنيد با آنها طرح مودّت و دوستى با آنكه بتحقيق كافر شدند بآنچه آمد شما را از دين حقّ اسلام بيرون ميكنند پيغمبر و شما را براى آنكه ايمان ميآوريد بخدا پروردگارتان اگر باشيد كه بيرون آمده‌ايد براى جهاد كردن در راه من و طلب خوشنودى من در پنهانى با آنها دوستى ميكنيد با آنكه من داناترم بآنچه پنهان ميكنيد و آنچه آشكار ميسازيد و هر كه بكند آن كار را از شما پس بتحقيق گم كرده است راه راست را

اگر بيابند شما را ميباشند براى شما دشمنان و مى‌گشايند بسوى شما دستهاى خود و زبانهاى خودشان را ببدى و دوست دارند اگر كافر شويد

هرگز سود نميرسانند بشما خويشان شما و نه فرزندانتان روز رستخيز جدائى مى‌اندازد ميان شما و خدا بآنچه ميكنيد بينا است‌

بتحقيق بايد

جلد 5 صفحه 184

باشد براى شما اقتداى خوبى در ابراهيم و آنانكه بودند با او وقتى كه گفتند بقومشان همانا ما بيزاريم از شما و از آنچه ميپرستيد غير از خدا كافر شديم بشما و آشكار شد ميان ما و شما دشمنى و كينه‌ورزى هميشه تا ايمان آوريد بخداى يگانه مگر سخن ابراهيم بپدرش كه هر آينه آمرزش ميطلبم براى تو و اختياردار نيستم براى تو از خدا هيچ چيز را پروردگارا بر تو توكّل نموديم و بجانب تو بپوزش آمديم و بسوى تو است بازگشت‌

پروردگارا قرار مده ما را زير دست و موجب شادى براى آنانكه كافر شدند و بيامرز ما را پروردگارا همانا تو هستى ارجمند درست‌كار.

تفسير

قمى ره نقل فرموده كه نازل شد در حقّ حاطب بن ابى بلتعه و لفظ آيه عام و معناى آن خاص است و سبب آن اين بود كه حاطب بن ابى بلتعه اسلام آورده بود و هجرت نموده بود بمدينه و عيالش در مكّه بودند و قريش ميترسيدند كه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بجنگ آنها بيايد پس رفتند نزد عيال حاطب و خواهش نمودند از آنها كه نامه‌اى بنويسند بحاطب و سؤال نمايند از او كه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم چنين عزمى دارد يا خير و آنها اجابت نمودند و نوشتند بحاطب و سؤال كردند از اين امر و حاطب در جواب نامه آنها نوشت بلى پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم چنين عزمى دارد و نامه را داد بزنى صفيّه نام و او نامه را در موى سرش پنهان نمود و براه افتاد پس جبرئيل خدمت حضرت رسيد و واقعه را عرضه داشت و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم امير المؤمنين عليه السّلام و زبير بن العوام را بطلب او روانه فرمود و آنها باو رسيدند پس امير المؤمنين عليه السّلام فرمود نامه كجا است و او منكر شد پس تفتيش نمودند او را و نيافتند با او چيزى و زبير گفت ما چيزى با او نيافتيم پس امير المؤمنين عليه السّلام باو فرمود و اللّه پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بما دروغ نفرموده و بجبرئيل دروغى نسبت نداده و جبرئيل از خدا دروغ نقل نكرده قسم بخدا اگر نامه را بيرون نياورى سرت را نزد پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم خواهم برد پس او گفت از نزد من كنار رويد تا بيرون آورم آنرا پس نامه را از لاى سرش بيرون آورد و امير المؤمنين گرفت و آورد خدمت پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و حضرت بخاطب فرمود اين چيست و او عرضه داشت يا رسول اللّه من نفاق ننمودم و در اعتقاد من تغييرى روى نداده شهادت ميدهم كه نيست خدائى جز خداى يگانه و تو پيغمبر اوئى و بر حقّى‌

جلد 5 صفحه 185

ولى اهل و عيال من بمن نوشتند از خوبى معاشرت قريش با آنها و من خواستم پاداش دهم آنها را بحسن معاشرتشان پس اين آيات نازل شد كه دلالت دارد بر آنكه اهل ايمان بهيچ وجه نبايد رابطه دوستانه با كفار داشته باشند چون خداوند ملامت فرموده است ايشانرا بر القاء طرح دوستى و مودّت با كسانيكه منكر دين و آئين ايشانند و اعمال عداوت نموده‌اند با پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و كسانيكه بآنحضرت ايمان آورده‌اند بخارج نمودن ايشانرا از وطن مألوفشان كه مكّه معظّمه باشد براى آن كه ايمان آوردند بخداى يگانه و دست از پرستش بت برداشتند با آنكه اين گناهى نبوده كه موجب تبعيد ايشان شود و با اينحال اگر مسلمانان راست ميگويند غرضشان از هجرت با پيغمبر جهاد در راه خدا و طلب خوشنودى او است نبايد بهيچ وجه با دشمنان خدا و خودشان دوستى كنند و اكنون مشاهده ميشود كه بعضى از اهل ايمان رابطه مودّت سرّى با كفّار دارند با آنكه خداوند از خود آنها داناتر است باعمال آشكار و پنهان آنها اگر اعلم افعل تفضيل و منكم مقدّر باشد و اگر مضارع باشد مراد آنستكه من خداى عليم هستم ميدانم اعمال پنهان و آشكار شما را و بنابراين حرف باء در بما زائده است چنانچه گفته‌اند در تلقون اليهم بالمودّة هم زائد ميباشد و معلوم است مسلمانانيكه با كفّار ايجاد رابطه مودّت نمايند راه راست و هدايت را گم كرده و از حق ور شد و صلاح بيرون شده‌اند چون آنها هر وقت بر مسلمانان ظفر پيدا كنند از هيچگونه اعمال عداوت و آزار دستى و زبانى كوتاهى نخواهند نمود نسبت بايشان و اين دوستيها ابدا براى جلوگيرى از تجاوزات آنها مفيد نخواهد بود بلكه مؤكّد تجرّى آنها خواهد شد و هميشه آرزوى آنها اين بوده و هست كه مسلمانان دست از دين حق خودشان بردارند و مانند آنها كافر شوند و بهيچ چيز جز اين از ايشان راضى نخواهند شد و اگر مسلمانان بملاحظه اقارب و اولادشان بخواهند با كفّار دوستى نمايند اين هم ملاحظه بى‌وجهى است چون وقتى خدا از آنها ناراضى باشد ارحام و اولاد بدرد آنها نميخورند و روز قيامت ما بين آنها جدائى مى‌افتد و از يكديگر فرار ميكنند و خدا ميبيند و ميداند اعمال بندگان را و بر حسب آن پاداش ميدهد اهل ايمان‌

جلد 5 صفحه 186

بايد تأسى نمايند بحضرت ابراهيم عليه السّلام و پيروان او و اين تأسى خوبى است چون بقوم و خويشان گفتند ما از شما و معبودهاى باطل شما بيزاريم و منكر آنها و دين شمائيم و در روايات ائمه اطهار كفر در اين مقام ببرائت تفسير شده و گفتند ديگر بين ما و شما رسما عداوت و دشمنى ثابت و برقرار است تا ايمان بياوريد شما بخداونديكه يكتا و بيهمتا است بلى تأسى نبايد نمود بآنحضرت در آنكه بعمو يا جدّ مادرى خود آزر فرمود من طلب مغفرت مينمايم براى تو از خدا ولى قول نميدهم كه پذيرفته شود چون اختيار عذاب بندگان با خدا است و من بهيچ وجه تمكّن دفع آنرا بقدرت خود ندارم و اين وقتى بود كه او وعده كرد بآنحضرت كه ايمان بياورد و چون تخلّف نمود بعدا حضرت از او تبرّى جست چنانچه در سوره توبه گذشت با اين وصف اين ترحّم آن حضرت بكافر قابل تأسى نيست و آن حضرت و پيروانش بدرگاه الهى عرضه ميداشتند پروردگارا ما از تمام كسان خود دست كشيديم و توكّل بتو نموديم و بتو رو آورديم و بازگشت ما بحكم تو است ما را زير دست كفّار قرار مده كه مبتلا نمايند ما را بعذابيكه قابل تحمل نباشد و بما بگويند اگر دين شما حق بود خدا ما را بر شما مسلّط نمينمود يا ما را دشمن شاد مكن و طورى نباشد كه آنها بتوانند دين ما را از دستمان بگيرند و بيامرز ما را چون تو تواناى درست كردارى كه متوكل بخود را نجات ميدهى و ملتجى بدرگاه خود را نميرانى در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه اهل ايمان از بنى آدم همه فقير بودند و كفّار آنها همه غنى تا حضرت ابراهيم عليه السّلام عرضه داشت ربّنا لا تجعلنا فتنة للّذين كفروا و بعد از آن غنى و فقير در هر دو دسته وجود پيدا كرد و الحمد للّه على نعمه و آلائه.

قَد كانَت‌ لَكُم‌ أُسوَةٌ حَسَنَةٌ فِي‌ إِبراهِيم‌َ وَ الَّذِين‌َ مَعَه‌ُ إِذ قالُوا لِقَومِهِم‌ إِنّا بُرَآؤُا مِنكُم‌ وَ مِمّا تَعبُدُون‌َ مِن‌ دُون‌ِ اللّه‌ِ كَفَرنا بِكُم‌ وَ بَدا بَينَنا وَ بَينَكُم‌ُ العَداوَةُ وَ البَغضاءُ أَبَداً حَتّي‌ تُؤمِنُوا بِاللّه‌ِ وَحدَه‌ُ إِلاّ قَول‌َ إِبراهِيم‌َ لِأَبِيه‌ِ لَأَستَغفِرَن‌َّ لَك‌َ وَ ما أَملِك‌ُ لَك‌َ مِن‌َ اللّه‌ِ مِن‌ شَي‌ءٍ رَبَّنا عَلَيك‌َ تَوَكَّلنا وَ إِلَيك‌َ أَنَبنا وَ إِلَيك‌َ المَصِيرُ «4»

بايد بوده‌ ‌باشد‌ ‌از‌ ‌براي‌ ‌شما‌ اقتداء نيكويي‌ ‌در‌ ابراهيم‌ و كساني‌ ‌که‌ ‌با‌ ‌او‌ بودند زماني‌ ‌که‌ گفتند بقوم‌ ‌خود‌ ‌که‌ مشرك‌ بودند محققا ‌ما ‌از‌ ‌شما‌ بيزاريم‌ و ‌از‌ آنچه‌ ‌را‌ ‌که‌ عبادت‌ مي‌كنيد ‌از‌ ‌غير‌ ‌خدا‌ كافر هستيم‌ ‌ما بشما و ظاهر شد ‌بين‌ ‌ما و ‌شما‌ عداوت‌ و بغض‌ هميشه‌ ‌که‌ هيچ‌ رفع‌ شدني‌ نيست‌ ‌تا‌ اينكه‌ ‌شما‌ ‌هم‌ ايمان‌ آوريد بخداي‌ يگانه‌ و دست‌ ‌از‌ شرك‌ برداريد، مگر قول‌ ابراهيم‌ ‌از‌ ‌براي‌ پدرش‌ ‌که‌ ‌هر‌ آينه‌ طلب‌ مغفرت‌ مي‌كنم‌ ‌از‌ ‌براي‌ تو و ‌من‌ مالك‌ نيستم‌ ‌براي‌ تو ‌از‌ خداوند ‌از‌ ‌هر‌ چيزي‌ پروردگارا ‌ما ‌بر‌ تو توكل‌ كرديم‌ و بسوي‌ تو انابه‌ و الحاح‌ مي‌كنيم‌ و بسوي‌ تو ‌است‌ بازگشت‌ ‌ما.

قَد كانَت‌ لَكُم‌ أُسوَةٌ حَسَنَةٌ اسوة بمعني‌ اقتداء و متابعت‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌هر‌ چه‌ طرف‌ بجا آورد ‌اينکه‌ ‌هم‌ بجا آورد و اسوه حسنه‌ مقابل‌ اسوه قبيحه‌ ‌است‌، حسنه‌ اقتداء باو ‌در‌ توحيد و ايمان‌ و اعمال‌ صالحه‌ و افعال‌ حسنه‌، و قبيحه‌ اقتداء بطرف‌ ‌در‌ كفر و شرك‌ و ضلالت‌ و ظلم‌ و معاصي‌.

فِي‌ إِبراهِيم‌َ وَ الَّذِين‌َ مَعَه‌ُ اما ابراهيم‌ اقتداء باو ‌در‌ توحيد ‌که‌ ميانه‌ آتش‌ ‌او‌ ‌را‌

جلد 16 - صفحه 492

بيندازند ‌حتي‌ جبرئيل‌ بيايد و بگويد: أ لك‌ حاجة بفرمايد: امّا اليك‌ ‌فلا‌ بگويد:

‌پس‌ بآنكه‌ حاجت‌ داري‌ بگو: بفرمايد:

(حسبي‌ ‌من‌ سؤالي‌ علمه‌ بحالي‌)

امّا ‌در‌ معارض‌ ‌با‌ مشركين‌ بفرمايد: تَاللّه‌ِ لَأَكِيدَن‌َّ أَصنامَكُم‌ بَعدَ أَن‌ تُوَلُّوا مُدبِرِين‌َ فَجَعَلَهُم‌ جُذاذاً إِلّا كَبِيراً لَهُم‌ لَعَلَّهُم‌ إِلَيه‌ِ يَرجِعُون‌َ انبياء آيه 58 و 59، و امّا ‌در‌ اعراض‌ ‌از‌ ‌آنها‌ همين‌ آيه شريفه‌ ‌که‌ شرحش‌ بيايد. وَ الَّذِين‌َ مَعَه‌ُ فقط حضرت‌ لوط و ساره‌ زن‌ ابراهيم‌ مادر اسحاق‌ و هاجر مادر اسماعيل‌ ‌که‌ مي‌فرمايد: فَآمَن‌َ لَه‌ُ لُوطٌ وَ قال‌َ إِنِّي‌ مُهاجِرٌ إِلي‌ رَبِّي‌ إِنَّه‌ُ هُوَ العَزِيزُ الحَكِيم‌ُ عنكبوت‌ آيه 25، و بعضي‌ گفتند: مراد انبياء ‌بعد‌ ‌از‌ ابراهيم‌ بودند ‌تا‌ زمان‌ موسي‌ ‌که‌ ‌بر‌ شريعت‌ ابراهيم‌ بودند مثل‌ اسماعيل‌، اسحاق‌، يعقوب‌، يوسف‌، شعيب‌.

إِذ قالُوا لِقَومِهِم‌ ‌هر‌ كدام‌ بقوم‌ ‌خود‌ ‌که‌ مشرك‌ بودند إِنّا بُرَآؤُا مِنكُم‌ وَ مِمّا تَعبُدُون‌َ مِن‌ دُون‌ِ اللّه‌ِ بيزاريم‌ ‌از‌ ‌شما‌ مشركين‌ و ‌از‌ آنچه‌ ‌شما‌ مي‌پرستيد ‌از‌ ‌غير‌ ‌خدا‌ و ‌در‌ كلمه ممّا تعبدون‌ دو نحوه‌ تفسير ‌شده‌. يكي‌: مادر ممّا موصوله‌ ‌باشد‌ ‌که‌ ‌از‌ ‌خود‌ اصنام‌ و الهه‌ ‌آنها‌ بيزاريم‌. يكي‌: مصدريه‌ ‌باشد‌ ‌که‌ ‌از‌ پرستش‌ ‌آنها‌ بيزاريم‌.

وَ بَدا بَينَنا وَ بَينَكُم‌ُ العَداوَةُ وَ البَغضاءُ أَبَداً حَتّي‌ تُؤمِنُوا عداوت‌ دشمني‌ ‌است‌ بغضاء كينه‌ ‌است‌ و ابدا ‌که‌ قابل‌ رفع‌ و التيام‌ و محبت‌ و الفت‌ نيست‌، مگر آنكه‌ ايمان‌ آوريد ‌که‌ خداوند ‌بين‌ قلوب‌ مؤمنين‌ الفت‌ و وداد انداخته‌ ‌که‌ مي‌فرمايد:

وَ اذكُرُوا نِعمَت‌َ اللّه‌ِ عَلَيكُم‌ إِذ كُنتُم‌ أَعداءً فَأَلَّف‌َ بَين‌َ قُلُوبِكُم‌ فَأَصبَحتُم‌ بِنِعمَتِه‌ِ إِخواناً آل‌ عمران‌ آيه 98 وَ نَزَعنا ما فِي‌ صُدُورِهِم‌ مِن‌ غِل‌ٍّ اعراف‌ آيه 41 حجر آيه 47.

بِاللّه‌ِ وَحدَه‌ُ ‌که‌ دست‌ ‌از‌ شرك‌ برداريد و بيگانگي‌ ‌خدا‌ ايمان‌ بياوريد و مكرر گفته‌ ‌شده‌ ‌که‌ مراتب‌ توحيد پنج‌ مرتبه‌ ‌است‌ توحيد ذاتي‌ صفاتي‌ افعالي‌ عبادتي‌ نظري‌ و شرح‌ ‌آنها‌ بيان‌ ‌شده‌.

إِلّا قَول‌َ إِبراهِيم‌َ لِأَبِيه‌ِ لَأَستَغفِرَن‌َّ لَك‌َ ‌اينکه‌ جمله‌ ‌را‌ دو نحوه‌ تفسير كردند.

يكي‌: آنكه‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ قول‌ ابراهيم‌ متابعت‌ ‌او‌ ‌را‌ و اقتداء باو ‌را‌ نكنيد و ‌اينکه‌ تفسير غلط صرف‌ ‌است‌. نحوه‌ دوّم‌: اينكه‌ استثناء ‌باشد‌ ‌از‌ قول‌ ابراهيم‌ و كساني‌ ‌که‌ ‌با‌ ‌او‌ بودند ‌که‌ گفتند: ‌ما ‌از‌ ‌شما‌ بيزاريم‌ و عداوت‌ و بغضاء داريم‌ مگر ‌اينکه‌ قول‌

جلد 16 - صفحه 493

ابراهيم‌.

اقول‌: استغفار فقط بايد ‌در‌ حق‌ّ مؤمنين‌ ‌باشد‌ مغفرت‌ الهي‌ خاص‌ّ اهل‌ ايمان‌ ‌است‌، چنانچه‌ مي‌فرمايد: استَغفِر لَهُم‌ أَو لا تَستَغفِر لَهُم‌ إِن‌ تَستَغفِر لَهُم‌ سَبعِين‌َ مَرَّةً فَلَن‌ يَغفِرَ اللّه‌ُ لَهُم‌ ذلِك‌َ بِأَنَّهُم‌ كَفَرُوا بِاللّه‌ِ وَ رَسُولِه‌ِ وَ اللّه‌ُ لا يَهدِي‌ القَوم‌َ الفاسِقِين‌َ توبه‌ آيه 81 و استغفار ابراهيم‌ ‌براي‌ ‌اينکه‌ ‌بود‌ ‌که‌ دوست‌ مي‌داشت‌ آزر ايمان‌ بياورد ‌تا‌ مشمول‌ مغفرت‌ الهي‌ شود نسبت‌ بشرك‌ و اعمال‌ قبل‌ ‌از‌ ايمان‌ ‌او‌، ‌پس‌ ‌از‌ آنكه‌ مأيوس‌ شد ‌از‌ ايمان‌ ‌او‌ بري‌ جست‌ ‌از‌ ‌او‌، چنانچه‌ مي‌فرمايد: وَ ما كان‌َ استِغفارُ إِبراهِيم‌َ لِأَبِيه‌ِ إِلّا عَن‌ مَوعِدَةٍ وَعَدَها إِيّاه‌ُ فَلَمّا تَبَيَّن‌َ لَه‌ُ أَنَّه‌ُ عَدُوٌّ لِلّه‌ِ تَبَرَّأَ مِنه‌ُ إِن‌َّ إِبراهِيم‌َ لَأَوّاه‌ٌ حَلِيم‌ٌ توبه‌ آيه 115 و مكرّر اشاره‌ ‌شده‌ ‌که‌ آزر پدر ابراهيم‌ نبود، چون‌ ‌در‌ دامن‌ ‌او‌ بزرگ‌ ‌شده‌ اطلاق‌ پدري‌ مي‌كرد، و دليل‌ ‌بر‌ ‌اينکه‌ دعوي‌ همين‌ ‌آيه‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌پس‌ ‌از‌ آنكه‌ ديد هرگز ‌او‌ ايمان‌ نمي‌آورد ‌از‌ ‌او‌ بيزاري‌ جست‌ و ‌اينکه‌ ‌در‌ زمان‌ جواني‌ و رشد ابراهيم‌ ‌بود‌ و ‌در‌ سوره ابراهيم‌ ‌در‌ زمان‌ پيري‌ ابراهيم‌ ‌که‌ ‌خدا‌ اسماعيل‌ و اسحاق‌ ‌را‌ باو عنايت‌ فرمود ‌که‌ مي‌فرمايد: الحَمدُ لِلّه‌ِ الَّذِي‌ وَهَب‌َ لِي‌ عَلَي‌ الكِبَرِ إِسماعِيل‌َ وَ إِسحاق‌َ ‌الي‌ ‌قوله‌ ‌تعالي‌: رَبَّنَا اغفِر لِي‌ وَ لِوالِدَي‌َّ وَ لِلمُؤمِنِين‌َ يَوم‌َ يَقُوم‌ُ الحِساب‌ُ آيه 41 و 42، ‌پس‌ معلوم‌ مي‌شود ‌که‌ والد ابراهيم‌ ‌غير‌ ‌از‌ آزر بوده‌.

وَ ما أَملِك‌ُ لَك‌َ مِن‌َ اللّه‌ِ مِن‌ شَي‌ءٍ ‌که‌ ‌اگر‌ بكفر و شرك‌ باقي‌ باشي‌ و خداوند تو ‌را‌ عذاب‌ كند ‌من‌ قدرت‌ ندارم‌ ‌که‌ تو ‌را‌ نجات‌ دهم‌ و جلوگيري‌ كنم‌ ‌از‌ عذاب‌ الهي‌.

رَبَّنا عَلَيك‌َ تَوَكَّلنا مقام‌ توكّل‌ ‌اينکه‌ ‌است‌ ‌که‌ بكلّي‌ ‌از‌ ‌خود‌ خوديّتي‌ نداشته‌ ‌باشد‌ و بكلّي‌ نظر ‌از‌ ‌غير‌ و اسباب‌ بردارد و تمام‌ نظر بخدا ‌باشد‌ و بس‌ ‌هر‌ چه‌ صلاح‌ داند.

وَ إِلَيك‌َ أَنَبنا تمام‌ توجّه‌ بسوي‌ تو و رجوع‌ و انابه‌ ‌در‌ پيشگاه‌ تو.

وَ إِلَيك‌َ المَصِيرُ بازگشت‌ تمام‌ بسوي‌ تو ‌است‌.

]

(آیه 4)- ابراهیم برای همه شما اسوه بود! از آنجا که قرآن مجید، در بسیاری از موارد، برای تکمیل تعلیمات خود از الگوهای مهمی که در جهان

ج5، ص160

انسانیت وجود داشته شاهد می‌آورد، در اینجا نیز به دنبال نهی شدیدی که از دوستی با دشمنان خدا در آیات قبل شده سخن از ابراهیم (ع) و برنامه اوج به عنوان پیشوای بزرگی که مورد احترام همه اقوام، مخصوصا قوم عرب، بوده به میان می‌آورد.

می‌فرماید: «برای شما سرمشق خوبی در زندگی ابراهیم و کسانی که با او بودند وجود داشت» (قد کانت لکم اسوة حسنة فی ابراهیم و الذین معه).

منظور از تعبیر «و الذین معه» (آنها که با ابراهیم بودند) مؤمنانی است که او را در این راه همراهی می‌کردند، هر چند قلیل و اندک بودند.

سپس در توضیح این معنی می‌افزاید: «در آن هنگامی که به قوم (مشرک) خود گفتند: ما از شما و آنچه غیر از خدا می‌پرستید بیزاریم»! (اذ قالوا لقومهم انا برآؤا منکم و مما تعبدون من دون الله).

ما نه شما را قبول داریم، و نه آئین و مذهبتان را، ما هم از خودتان و هم از بتهای بی‌ارزشتان متنفریم.

و باز برای تأکید افزودند: «ما نسبت به شما کافریم» (کفرنا بکم).

البته این کفر همان کفر برائت و بیزاری است که در بعضی از روایات ضمن بر شمردن اقسام پنج گانه کفر به آن اشاره شده است.

و سوّمین بار برای تأکید بیشتر افزودند: «و میان ما و شما عداوت و دشمنی همیشگی آشکار شده است» (و بدا بیننا و بینکم العداوة و البغضاء ابدا).

و این وضع همچنان ادامه دارد «تا آن زمان که به خدای یگانه ایمان بیاورید» (حتی تؤمنوا بالله وحده).

و به این ترتیب با نهایت قاطعیت و بدون هیچ گونه پرده پوشی اعلام جدائی و بیزاری از دشمنان خدا کردند، و تصریح نمودند که این جدائی تا ابد ادامه دارد، مگر این که آنها مسیر خود را تغییر دهند و از خط کفر به خط ایمان روی آورند.

ولی از آنجا که این قانون کلی و عمومی در زندگی ابراهیم استثنائی داشته که آن هم به خاطر هدایت بعضی از مشرکان صورت گرفته، به دنبال آن می‌فرماید: آنها

ج5، ص161

هرگونه ارتباطشان را با قوم کافر قطع کردند و هیچ سخن محبت‌آمیزی به آنها نگفتند: «جز آن سخن ابراهیم که به پدرش [- عمویش آزر] گفت: (وعده داد) که برای تو آمرزش طلب می‌کنم، و در عین حال در برابر خداوند برای تو مالک چیزی نیستم» و اختیاری ندارم (الا قول ابراهیم لابیه لاستغفرن لک و ما املک لک من الله من شی‌ء).

ابراهیم (ع) به این وعده خود عمل کرد ولی آزر ایمان نیاورد، و هنگامی که بر ابراهیم روشن شد که او دشمن خداست و هرگز ایمان نمی‌آورد دیگر برای او استغفار نکرد و با او قطع رابطه نمود.

ابراهیم و پیروانش قویا با بت پرستان مخالف بودند و باید این درس را از آنها سرمشق گرفت، و داستان آزر شرائط خاصی داشته که اگر برای ما هم پیدا شود قابل تأسی است.

و از آنجا که مبارزه با دشمنان خدا با این صراحت و قاطعیت مخصوصا در زمانی که آنها از قدرت ظاهری برخوردارند جز با توکل بر ذات خدا ممکن نیست، در پایان آیه می‌افزاید: آنها گفتند: «پروردگارا! ما بر تو توکل کردیم و به سوی تو بازگشتیم همه فرجامها به سوی توست» (ربنا علیک توکلنا و الیک انبنا و الیک المصیر).